Μήπως η λύτρωση είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε;

”Όπως μου αρέσει να γράφω (μακάρι να μην έφτανα σε σημείο να το έγραφα), η Παναχαϊκή της μετά Κούγια εποχής ζει την ημέρα της μαρμότας, η ελπίδα με την παραίτηση απέχουν ελάχιστα, τα όνειρα καταλήγουν γρήγορα σε εφιάλτες. Η απομάκρυνση του Αλέξη Κούγια από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της πατρινής ΠΑΕ, γέμισε τους φιλάθλους της πατρινής ομάδας με αισιοδοξία, όμως η θητεία του Τσιριμπή ήταν καταστροφική και οι «κοκκινόμαυροι» διαλύθηκαν και υποβιβάστηκαν στη Γ’ Εθνική τη σεζόν 2015-16. Ακολούθησε η πιο ελπιδοφόρα περίοδος της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου, με την Παναχαϊκή Συμμαχία να ανεβάζει γρήγορα την ομάδα στη Β’ Εθνική και τους «Αχαιούς» να φτάνουν δύο σερί σεζόν κοντά στην άνοδο στη Super League, χωρίς όμως να πίνουν νερό από την πηγή. Αφού δεν ευοδώθηκε ο μεγάλος στόχος της ανόδου στη μεγάλη κατηγορία, ήρθε το νέο πισωγύρισμα, ο κόσμος απογοητεύτηκε, άνθρωποι αμφιβόλου προελεύσεως και με «σκοτεινές προθέσεις» ανέλαβαν τον σύλλογο και όλα όσα διαδραματίζονται την τετραετία 2019-2023 είναι γνωστά σε όλους.

Το ζήτημα πλέον για τον κόσμο, για τον πατρινό φίλαθλο που πονάει αυτή την ομάδα, αλλά έχει κουραστεί είναι το «τώρα». Τώρα τι; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πάρει στις πλάτες τους την Παναχαϊκή; Γιατί να συνεχίσω να στηρίζω εγχειρήματα που αποτυγχάνουν παταγωδώς; Eύλογες απορίες, απόλυτα θεμιτές και κατανοητές. Κάποια ερωτήματα θα απαντηθούν στην πράξη, θα τα δείξει ο χρόνος και δεν έχει κανείς απάντηση, ίσως εκτός από τους ίδιους τους ανθρώπους που «τρέχουν» το τωρινό πρότζεκτ της Παναχαϊκής. Υπάρχει και μια αλήθεια όμως, η Υπάρχει και μια αλήθεια όμως, η οποία πρέπει να υιοθετηθεί και να μπει για τα καλά στον… σκληρό δίσκο. Διοικήσεις έρχονται και παρέρχονται, το όνομα, το σήμα και η ιστορία μένουν πάντα. Η Παναχαϊκή συνεχίζει να υφίσταται, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκεται στην ιδεατή της μορφή, η ιστορία συνεχίζει να γράφεται, έστω κι αν τώρα τελευταία η πένα δεν είναι χρυσή, αλλά… μαύρη, η Πάτρα συνεχίζει να χρειάζεται την δυνατή Παναχαϊκή. Δεν πρόκειται να κουνήσω το δάχτυλο σε αυτούς που έχουν κόψει το γήπεδο, δεν είναι στις προθέσεις μου να υποδείξω ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, αλλά στα δικά μου μάτια, η αγάπη για την ομάδα πρέπει να βρίσκεται πάνω από την καχυποψία, η ανάγκη να βρεθείς κάθε Κυριακή στην Αγυιά και να τη δεις ξανά να σφύζει από ζωή, ξεπερνά την απογοήτευση του: «δεν έχω την ομάδα που θα ήθελα να έχω».

Tο παραπάνω απόσπασμα ανήκει στο κείμενό μου, με τίτλο ”Όπου κι αν πας, όσο κατρακυλάς”, το οποίο δημοσιεύτηκε δύο μέρες πριν ξεκινήσει η περσινή Superleague 2, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο την κατάσταση που βιώνει σε μόνιμη βάση η Παναχαϊκή και όπως όλα δείχνουν, το σήριαλ θα έχει κι άλλα επεισόδια, με τους ”κοκκινόμαυρους” να ετοιμάζονται ξανά να… αλλάξουν πίστα. Πόσες και πόσες φορές, το συναίσθημα του οπαδού των Πατρινών έμοιαζε με rollercoaster, πόσες φορές τα όνειρα από τους εφιάλτες απείχαν μια λεπτή κλωστή. Και πάμε ξανά φτου και από την αρχή, με το νέο κεφάλαιο στην ιστορία της χιλιοταλαιπωρημένης Παναχαϊκής να λέγεται ”Ελπίδα”. Με την ευχή, στο τέλος της σεζόν να μην μετονομαστεί σε ”Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες”. Την ώρα που πέρυσι τέτοια εποχή, οι ”κοκκινόμαυροι” δεν είχαν ομάδα, δεν είχαν παίκτες, δεν ήξεραν σε ποια κατηγορία θα κατέβουν και όλα έμοιαζαν ζοφερά και δυσοίωνα για το μέλλον του συλλόγου, μέσα στη χρονιά βρέθηκε ο Τάτσης σαν… από μηχανής θεός, ένα ρόστερ με ταβάνι έκανε τεράστιο overachieving και από το πουθενά οι ”Αχαιοί” έσωσαν την παρτίδα και έστειλαν μήνυμα ύπαρξης. Έναν χρόνο αργότερα, τα πράγματα μοιάζουν τελείως διαφορετικά και οι ”Αχαιοί” έχουν κάνει βήματα προς μια διαφορετική σελίδα. Εξασφάλισαν άδεια, έφεραν παικταράδες για τα δεδομένα της κατηγορίας (Ελευθεριάδης, Πολέτο, Νίλι) και ενώ η ενίσχυση συνεχίζεται, όλα δείχνουν πως οι ”ροσονέρι” θα μπουν στην αφετηρία του νέου πρωταθλήματος, έχοντας καλές πιθανότητες για την άνοδο, που διακαώς επιζητούν όλα αυτά τα χρόνια.

Και ενώ οι κινήσεις θα έπρεπε να συνοδεύονται με ευφορία, ο κόσμος μοιάζει… μαγκωμένος και προβληματισμένος. Ποιος κάνει τις μεταγραφές και τι άλλαξε σε σχέση με πέρυσι; Πώς είμαστε σίγουροι ότι η ομάδα δεν θα… βαρέσει κανόνι; Ποιος εγγυάται ότι η Παναχαϊκή δεν θα ζήσει ξανά εποχές… Μπάρλου, που τα όνειρα και οι ελπίδες εξελίχθηκαν άμεσα σε εφιάλτες; Η αλήθεια είναι πως όλες αυτές οι ανησυχίες είναι απόλυτα εύλογες, θεμιτές και ρεαλιστικές. Και ακόμα και για εμάς που κάνουμε το ρεπορτάζ, δεν είναι 100% ασφαλές να δώσουμε απάντηση, γιατί πολύ απλά ”όποιος καεί από το χηλό φυσάει και το γιαούρτι”. Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι σε αυτή την άκρως προβληματικά δομημένη λίγκα, αν οι ”Αχαιοί” τα Χριστούγεννα είναι μακριά από την κορυφή, δεν θα τραβηχτεί η πρίζα. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως όλα τα οικονομικά είναι άκρως τακτοποιημένα, για τον απλούστατο λόγο πως όλα αυτά τα χρόνια θα συνεχίζουμε να ζούμε την ημέρα της Μαρμότας στην Παναχαϊκή.

Mπορεί ο κόσμος της Παναχαϊκής να κάνει για όλα αυτά; Μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Σαφώς και όχι. Αυτό που ο κόσμος οφείλει να κάνει, είναι να συνεχίσει στην ίδια ρότα που χάραξε φέτος, όταν όλα έμοιαζαν να καταδικάζουν τον σύλλογο. Στήριξη, στήριξη, στήριξη. Στους ποδοσφαιριστές που ”ματώνουν” τη φανέλα, στον προπονητή που αποτελεί σύμβολο εργατικότητας και πίστης και στην ιδέα της Παναχαϊκής, που όπως είχαμε αναφέρει και παλαιότερα, ό,τι και αν συμβεί σε μια πετυχημένη ή αποτυχημένη χρονιά, δεν θα πάψει να υφίσταται. Θεμιτές όλες οι αμφιβολίες, δικαιολογημένη και η καχυποψία, αλλά ας τα κάνουμε όλα αυτά στην άκρη, μπας και βρεθεί η ομάδα αυτή κάποια στιγμή στο ξέφωτο. Και το ξέφωτο, δεν είναι άλλο από τη Superleague.

Στην Παναχαϊκή ήρθαν παίκτες που έχουν τις περγαμηνές και τις παραστάσεις για να φέρουν εις πέρας την αποστολή. Ο Πολέτο είναι… superleague material, ο Ελευθεριάδης το ίδιο, ο Νίλι προέρχεται επίσης από εξαιρετική χρονιά με τα Χανιά, τα οποία πρωταγωνίστησαν στο πρωτάθλημα της Superleague 2. Και έπονται και άλλες κινήσεις. Ας στηρίξουμε όλοι μαζί, ας δώσουμε πίστωση χρόνου και ποιος ξέρει… Ίσως αυτή η φουρνιά, αυτό το γκρουπ παικτών, με αυτόν τον προπονητή και αυτή τη διοίκηση, να έχει τη μαγική συνταγή για να οδηγήσει τους ”κοκκινόμαυρους” στη… Γη της Επαγγελίας μετά από τόσα χρόνια.

The post Μήπως η λύτρωση είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε; appeared first on Sports Therapy.